Διονύσιος ὁ ἐκ Σιατίστης τῆς βατοπαιδινῆς σκήτης τοῦ Ἁγίου Δημητρίου (1794)
Ὁ Διονύσιος ὁ Σιατιστεύς ὑπῆρξε σημαντική προσωπικότητα του κινήματος τῶν Κολλυβάδων. Οἱ πληροφορίες γιά τή ζωή του εἶναι ἐλάχιστες καί προέρχονται κυρίως ἀπό τόν Βίο τοῦ ὑποτακτικοῦ του, γέροντος Ἱεροθέου, κτήτορος τῆς μονῆς Προφήτου Ἠλιοῦ Ὕδρας. Τό 1756 ἐγκαθίσται στή σκήτη, γιά πρώτη φορά. Μετά τόν θάντο τοῦ γέροντός του μετέβη γιά προσξύμημα στά Ἱεροσόλυμα καί ἐπανερχόμενος ἐγκαταβίωσε σέ μικρά καλύβη που οἰκοδόμησε στή σκήτη. Διατηροῦσε στενές πνευματικές σχέσεις μέ τόν ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη καί τόν Παρθένιο Σκοῦρτος
Μεγάλες σύγχρονες μορφές τοῦ Ἁγίου Ὂρους ὃπως ὁ Ἃγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης καί ὁ παπα-Παρθένιος ὁ Σκοῦρτος συνδέοντο φιλικά μαζί του καί ὑπῆρξε πνευματικός σύμβουλος διασήμων ἀρχιερέων πού ὡς σχολάζοντες διέμεναν στό Ἅγιον Ὄρος, ὅπως οἱ πρώην πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Προκόπιος καί Νεόφυτος καί Γρηγόριος Ε΄. Ὁ τελευταῖος, ὁ ὁποῖος παρέμεινε γιά μία ἑξαετία στόν Ἄθω, ἀπό τή μονή Ἰβήρων συχνά ἐπισκεπτόταν καί ἐξομολογεῖτο στόν Διονύσιο. Κοντά του ἐπέλεξαν νά διαβιώσουν τήν ἐποχή αὐτή ἐπώνυμοι ἀσκητές, ἐμφορούμενοι ἀπό φιλοκαλικά ἰδεώδη. Μεταξύ αὐτῶν πού ἐντάχθηκαν στή συνοδεία του, περί τό 1788-1989, εἶναι καί ὁ μοναχός Ἱερόθεος, ὁ ὁποῖος, ἀποχωρῶντας μέ τούς δικούς του μαθητές ὁριστικά ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος τό 1812/13, ἔγινε ὁ κτίτορας τῆς κολλυβαδικῆς μονῆς τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ Ὕδρας.
Ἡ ἡσυχαστική ἐμπειρία καί τά φιλοκαλικά ἰδεώδη τοῦ Διονυσίου ἀποτυπώνεται στό βιβλίο που συνέγραψε μέ τίτλο “Ἴχνος Χριστοῦ” (α´ ἔκδοση, Καρυές 1923). Στήν ἔκδοση προτάσσεται ἐπιστολή τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, στήν ὁποία συνοψίζεται τό θολογικό ὑπόβαθρο τοῦ κολλυβαδικοῦ κινήματος. Κοιμήθηκε σέ βαθύ γήρας στήν καλύβη του τῆς Ἁγίας Μαρίνης τό 1794.