Ἰάκωβος Δημόπουλος Βατοπαιδινός, Ἀρχιμανδρίτης
Ὁ κατὰ κόσμον Παναγιώτης Δημόπουλος γεννήθηκε τὸ 1853 στὴν Ἁγία Μαρίνα τῆς Λοκρίδος. Τὸ 1871 ἐκάρη μοναχὸς στὴν Μονὴ Βατοπαιδίου μὲ τὸ ὄνομα Ἰάκωβος. Τὴν περίοδο 1875-1879 φοιτᾶ στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης. Μετὰ τὴν ἐπιστροφή του στὴν Μονὴ προάγεται σὲ προηγούμενο, καὶ τὸ 1894 σὲ ἀρχιμανδρίτη. Τὸ 1894 ἀπεστάλη στὴν Μόσχα ὡς ἀντιπρόσωπος τοῦ πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἡγούμενος τοῦ ἐκεῖ πατριαρχικοῦ μετοχίου τοῦ Ἁγίου Σεργίου. Τὴν θέση αὐτὴ θὰ τὴν διατηρήσει ἕως τὸν θάνατό του, τὸ 1924, ἀντιμετωπίζοντας σοβαρὰ προβλήματα ἐξαιτίας τῆς κακῆς οἰκονομικῆς καταστάσεως τοῦ μετοχίου καὶ τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1917. Κατὰ τὴν μακρὰ παραμονή του στὴν Ρωσία ὁ Ἰάκωβος διακρίθηκε γιὰ τὴν βοήθειά του πρὸς τοὺς Ἕλληνες φοιτητὲς στὴν Ρωσία καὶ γιὰ τὴν προσπάθεια βελτιώσεως τοῦ μετοχίου. Ἐπίσης ἀσχολήθηκε μὲ τὰ γράμματα καὶ συνέγραψε διάφορα ἄρθρα καὶ πραγματεῖες, ἀπὸ τὶς ὁποῖες ξεχωρίζουν ἐκεῖνες γιὰ τὴν συνοδικὴ βιβλιοθήκη καὶ τὸ συνοδικὸ σκευοφυλάκιο τῆς Μόσχας. Ὁ Ἰάκωβος τιμήθηκε μὲ παράσημα ἀπὸ τὴν κυβέρνηση τῆς Ρωσίας, τῆς Τουρκίας, τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Σερβίας. Διάφορα προσωπικά του ἀντικείμενα, καθὼς καὶ τὸ ὀγκῶδες ἀρχεῖο του, φυλάσσονται στὴν Μονὴ Βατοπαιδίου.
