Κωνσταντῖνος Ἁρμενόπουλος (1320- περ.1410)
Ὁ Κωνσταντῖνος Ἁρμενόπουλος, γεννήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 1320. Ἦταν νομοδιδάσκαλος καὶ λόγιος. Καταγόταν ἀπὸ εὐγενῆ καὶ σημαντικὴ οἰκογένεια, ἡ ὁποία συγγένευε καὶ μὲ τὸν αὐτοκράτορα Ἰωάννη Καντακουζηνό. Τὸ 1345 ἦταν ἤδη «νομοφύλαξ καὶ κριτὴς Θεσσαλονίκης», καὶ τὸ 1348 διορίσθηκε σύμβουλος τοῦ αὐτοκράτορα. Τὰ ἴχνη του χάνονται ἀπὸ τὴν Βασιλεύουσα περὶ τὸ 1380. Ἐμφανίζεται στὸ Βατοπαίδι καὶ ἀσπάζεται τὴν μοναχικὴ ζωὴ μετονομασθεὶς σὲ Ματθαῖος. Ἐκεῖ τὸν βρίσκει καὶ ὁ ἅγιος Μακάριος Μακρῆς ὅταν ἀφήνει τὸν κόσμο καὶ ὑποτάσσεται σὲ αὐτὸν γιὰ μία δεκαετία, ἕως τὴν κοίμησή του. Ὁ βιογράφος τοῦ ἁγίου Μακαρίου ἀναφέρει γιὰ τὸν Ἁρμενόπουλο ὅτι ἂν καὶ ἔγινε σὲ μεγάλη ἡλικία μοναχὸς ξεπέρασε πολλοὺς στὴν ἀρετή «καίπερ ὢν ὀψιμαθής, πολλῶν αὐτόθι κεκράτηκεν εἰς ἀρετῆς λόγον». Εἶναι γνωστὸς μὲ τὸ ἔργο του, «Ἑξάβιβλος», τὸ τελευταῖο μεγάλο ἔργο τῆς βυζαντινῆς νομικῆς ἐπιστήμης ποὺ ἴσχυε ὡς νομικὸ ἐγχειρίδιο στὴν Τουρκοκρατία καὶ στὴν νεώτερη Ἑλλάδα ἕως τὸ 1946.
Η πρώτη σελίδα του χειρογράφου “Κριτών προκατάστασις”, του Κωνσταντίνου Αρμενόπουλου, με το κτητορικό σημείωμα του Κοσμά μητροπολίτου Λαοδικείας του Βατοπαιδινού (20 Απριλίου 1705).