Μετά από είκοσι λεπτά περπάτημα από τον αρσανά, μιάμιση ώρα αν κανείς ξεκίνησε από την γειτονική Ιερά Μονή Διονυσίου, αντικρύζει επιβλητικά ψηλοτάβανα κτίρια του 19ου αιώνα, πετρόκτιστα, με μεγάλα συμμετρικά παράθυρα. Λιτή μεγαλοπρέπεια, ήσυχη. Δεξιά κι αριστερά στην πύλη στέκουν δύο αγένιοι: ο άγιος Παύλος ο Ξηροποταμινός και ο άγιος Γεώργιος. Επάνω, η Υπαπαντή του Χριστού, στην οποία είναι αφιερωμένος ο ναός. Εικόνες του 19ου αιώνα σε ύφος ρωσικό, στον απόηχο του ρομαντισμού. Ευρωπαϊκή αισθητική, νεότερη. Είναι σαφές πως το βυζαντινό μοναστήρι είχε διαφορετική όψη, πως το μοναστικό συγκρότημα γνώρισε σημαντική επέκταση κατά τον 19ο αιώνα. Μάλιστα, ό,τι βλέπουμε γύρω από την είσοδο είναι η τελευταία προσθήκη που έγινε κατά τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα, αφού μια πυρκαγιά κατέστρεψε το 1902 τη δυτική και τη νότια πτέρυγα. Ο Πλούταρχος Θεοχαρίδης επισημαίνει ότι τα κτίρια αυτά σχεδιάστηκαν και υλοποιήθηκαν με μία ακαδημαική αρχιτεκτονική προσέγγιση, επηρρεασμένα από τα εκλεκτικιστικά ρεύματα της εποχής, όπως συνέβαινε τότε σε όλες τις μονές του Αγίου Όρους.
