Το χρονολόγιο της Μονής Διονυσίου

1366

1366

Ο αυτοκράτορας Ιωάννης Ε´ Παλαιολόγος επικυρώνει με χρυσόβουλλο δωρεές του Γεωργίου Αστρά και του Μιχαήλ Ιεράκη στην Λήμνο προς τη Μονή Ιωάννου του Προδρόμου της Νέας Πέτρας, το πρώτο όνομα του Μοναστηριού.

1374

Κτητορικό χρυσόβουλλο του αυτοκράτορα της Τραπεζούντας Αλεξίου Γ´Μεγάλου Κομνηνού.

1374
1378

1378

Πειρατική εισβολή και αιχμαλωσία όλων των μοναχών, όσο ο όσιος Διονύσιος επισκέπτεται την Τραπεζούντα για δεύτερη φορά.

1389

Ανακήρυξη της Μονής σε πατριαρχική με σιγίλλιο του οικουμενικού πατριάρχη Αντωνίου Δ´.

1389
1390

1390

Κοίμηση του οσίου Διονυσίου του κτήτορα στην Τραπεζούντα.

1416

Ο δεσπότης Ανδρόνικος Παλαιολόγος επισκέπτεται το Μοναστήρι και εντυπωσιάζεται τόσο, που χορηγεί σημαντικές εκτάσεις.

1416
1508

1508

Κοίμηση του αγίου Νήφωνα.

1520

Χρηματοδότηση της κατασκευής του υδραγωγείου και του πύργου από τον βοεβόδα Νεάγκοε Βασσαράβ.

1535

1535

Κυριακή 25 Οκτωβρίου καταστροφική πυρκαγιά καταστρέφει το μεγαλύτερο μέρος του Μοναστηριού.

1547

Ολοκληρώνεται η ανοικοδόμιση και τοιχογράφιση του Καθολικού με δαπάνη του βοεβόδα της Μολδαβίας Πέτρου Ράρες.

1547
1715

1715

15 Σεπτεμβρίου, η πρώτη μεγάλη πλημμύρα του Λάκκου παρασύρει μεταξύ άλλων το υδραγωγείο, τον μύλο, το πηγάδι του δασκάλου, τους κήπους, το σπίτι με τις εννέα νεραντζιές και ένα σπίτι στον αρσανά.

1765

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου “…ἔγινεν σεισμὸς φοβερὸς, ὥστε καὶ τὰ θεμέλια κατᾶ τόπους τοῦ μοναστηρίου ἐσχίσθησαν ἀπὸ ἄνωθεν ἔως κάτω…” γράφει ο προηγούμενος Χρύσανθος.

1765
1820

1820

2 ή 18 Σεπτεμβρίου, η τρίτη και μεγαλύτερη πλημμύρα του Λάκκου παρέσυρε το υδραγωγείο, τον μύλο μαζί με τον μυλωνά μοναχό, το πηγάδι κοντά στους Αγίους Αποστόλους, το ξενόσπιτο, ξερίζωσε όλα τα δέντρα, όλη την λιθόστρωτη στράτα, τους κήπους, έπνιξε τον κηπουρό και προκάλεσε μεγάλες ζημιές στον αρσανά.

1821

Το μοναστήρι προσφέρει το μεγάλο κανόνι του πύργου για την επανάσταση στη Χαλκιδική και ο ηγούμενος Στέφανος με μέρος της αδελφότητας φυγαδεύει τα σημαντικότερα κειμήλια αρχικά στην Αμμουλιανή και στη συνέχεια στον Πόρο. Μένουν εκεί, στην Μονή Ζωοδόχου Πηγής ως την καταστροφή των Ψαρρών, οπότε αναγκάζονται να φύγουν στη Ζάκυνθο, στο Διονυσιάτικο μετόχι της Αγίας Σοφίας. Μετά την άφιξη του Καποδίστρια πηγαίνουν στο μετόχι τους της Φανερωμένης στην Σκόπελο. Το 1830, όσοι επέζησαν, επιστρέφουν οριστικά στο Μοναστήρι.

1821