Όταν βλέπει κανείς για πρώτη φορά ένα αγιορείτικο μοναστήρι, όπως η Ιερά Μονή Ξενοφώντος, νιώθει πως στέκεται μπροστά σε κάτι που έρχεται από έναν άλλο κόσμο. Οι μνημειακές διαστάσεις, η όψη των κτιρίων, τα υλικά, ανήκουν σαφώς σε άλλες εποχές της αρχιτεκτονικής και μοιάζουν να υπηρετούν τις λειτουργίες μιας άλλης κοινωνίας. Ωστόσο, πρόκειται για έναν ζωντανό οργανισμό που αγωνίζεται και εξελίσσεται σε αυτόν τον χώρο για περισσότερα από χίλια χρόνια: μια μοναστική αδελφότητα. Ανάβουν τα καντήλια μπροστά στις εικόνες, μνημονεύουν τους κτήτορες και τους κεκοιμημένους αδελφούς, δέχονται τους επισκέπτες, ψάλλουν, διαβάζουν, καλλιεργούν, ζωγραφίζουν. Το Μοναστήρι είναι η αδελφότητα των χιλίων χρόνων σε μια συγχρονία.
