Τραπέζια στρωμένα εκατέρωθεν του διαδρόμου κι ένας μοναχός μας δείχνει σβέλτα τις θέσεις μας. Περιμένουμε όρθιοι τους ψάλτες που μπαίνουν μαζί με το τροπάριο του αγίου που γιορτάζει. Καθόμαστε κι αρχίζουμε να τρώμε ενώ ένας μοναχός διαβάζει με ήρεμη φωνή τον βίο του αγίου που γιορτάζει. Οι περισσότεροι τρώνε σιωπηλά και ακούν, και ο απλός και αλλοτινός λόγος της αφήγησης έχει μια ζεστή επίγευση καμένου ξύλου, που δένει με του φαγητού. Με ενοχλεί που ορισμένοι επισκέπτες λίγο πιο πέρα μιλούν δυνατά μεταξύ τους, χωρίς να συναισθάνονται ότι προεξέχουν. Όταν συναντιέσαι με την ησυχία, είναι ευκαιρία να αναλογιστείς για λίγο πόσο θόρυβο συνήθισες να κουβαλάς. Ο Μοναχός Μωυσής γράφει « Ἡ ἡσυχία καὶ ἡ σιωπὴ εἶναι δύο πολύτιμες πέτρες τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Σ᾽ ἕνα κόσμο κι ἕνα αἰώνα ποὺ πολὺ θορυβεῖ καὶ φλυαρεῖ. Ἡ σιωπὴ τρομοκρατεῖ ὅσους θέλουν νὰ συναντηθοῦν μὲ ὅλους, ἐκτὸς τὸν ἑαυτό τους. »
