Είναι φυσικό, λοιπόν, οι λίγοι που είχαν άνεση στην ανάγνωση να διαβάζουν και για τους υπόλοιπους. Πέραν όμως από αυτήν την πράξη αλληλεγγύης, η ανάγνωση στο Βυζάντιο πιστεύεται πως γινόταν ούτως ή άλλως μεγαλόφωνα και καθαρά, ακόμη και όταν ο αναγνώστης ήταν μόνος του. Διαφορετικά από τις τωρινές πρακτικές, η ανάγνωση τότε κινητοποιούσε περισσότερες αισθήσεις. Είτε το δάχτυλο, είτε ένα λεπτό ραβδί, ο δείκτης του αναγνώστη περιδιάβαινε αργά τις σειρές του χειρογράφου, βοηθώντας τον να εστιάζει. Στον κόσμο διοργανώνονταν δημόσιες αναγνώσεις κειμένων σε αμφιθέατρα. Στους ναούς και στα μοναστήρια διάβαζαν δημόσια, φωναχτά, διάφορα αναγνώσματα στις ακολουθίες. Το Ευαγγελιστάριο, λειτουργικό βιβλίο με συνήθως όμορφη στάχωση (εξώφυλλο, δέσιμο) για δημόσια ανάγνωση, βάζει σε σειρά ανά ημέρα του χρόνου την αντίστοιχη ευαγγελική περικοπή. Κατά την διάρκεια της τράπεζας στα Μοναστήρια κάποιος μοναχός διαβάζει από το δισκέλι (πτυσσόμενο αναλόγιο), ή τις γιορτές απ᾽ τον άμβωνα (αν υπάρχει) λόγους πατέρων διδαχές γερόντων ή βίους αγίων, ώστε να ακούν οι υπόλοιποι όσο τρώνε σιωπηλά.
