Ονομάζεται και Σκήτη του Λάκκου ή Λακκοσκήτη, βρίσκεται στην νοτιοανατολική πλευρά του Αγίου Όρους και σε υψόμετρο 280 μέτρων με πυκνή βλάστηση, στο μέσον της απόστασης της Ιεράς Μονής Καρακάλου και της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας, σε απόσταση μιάμισης ώρας από την Ιερά Μονή Αγίου Παύλου. Οι καλύβες της Σκήτης απλώνονται σε ένα άγριο φαράγγι που σχηματίζει ο χείμαρρος της Μορφονούς, μεταξύ του Αντιάθωνα και του Μικρού Άθω. Η Σκήτη βρίσκεται κοντά στην Μονή των Αμαλφηνών, που καταργήθηκε τον 11ο αιώνα. Σύμφωνα με την παράδοση, η Σκήτη ιδρύθηκε τον 10ο αιώνα. Στις αρχές του 14ου αιώνος εγκαταβιούσαν εκεί Σέρβοι μοναχοί, που λόγω οφειλών προς τη Ιερά Μονή Βατοπαιδίου, αναγκάστηκαν να της παραχωρήσουν την περιοχή μαζί με την Σκήτη. Στα τέλη του 14ου αιώνα η Σκήτη παραχωρήθηκε στη Ιερά Μονή Αγίου Παύλου. Οι Σέρβοι μοναχοί εγκαταβιούσαν στη Σκήτη μέχρι τον 17ο αιώνα, σύμφωνα με επιγραφή του 1606 που βρέθηκε στην Καλύβα του Αγίου Νικολάου. Από τα μέσα του 18ου αιώνα και μετά μαρτυρείται η παρουσία Μολδαβών στη Σκήτη. Το 1754 η Σκήτη ερημώθηκε και ανασυστάθηκε το 1760 από το Μολδαβό μοναχό Δανιήλ. Την περίοδο της ελληνικής Επανάστασης του 1821, οι μοναχοί από τη Μολδαβία μειώθηκαν και άρχισαν να επιστρέφουν μετά το 1830. Η ανέγερση του Κυριακού του Αγίου Δημητρίου ξεκίνησε το 1898 και ολοκληρώθηκε το 1899. Το 1904 είχε κτισθεί η Λητή και το Κωδωνοστάσιο. Το 1849 κτίστηκε ο ναός του Κοιμητηρίου, της Αγίας Σκέπης, από τον Μολδαβό μοναχό Ιάκωβο. Στο Κυριακό υπάρχει το αρχονταρίκι, η Τράπεζα και άλλα κτίρια, ενώ γίνονται εργασίες αποκατάστασής του. Μετά από μία μεγάλη κρίση στα μέσα του 1990, που ο αριθμός των μοναχών μειώθηκε δραματικά, σήμερα στη Σκήτη, που έχει 24 καλύβες, κατοικούνται μόνο οι 5, κυρίως από Ρουμάνους μοναχούς: της Αγίας Σκέπης, του Ευαγγελισμού, του Αγίου Νικολάου, της Υπαπαντής και των Αγίων Αρχαγγέλων.
