Στη Σκήτη της Γλωσσίας, που πρέπει να τεθεί στα όρια της Μονής, εγκαταβίωσε για δύο έτη (1322-1324) ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, κοντά στον ασκητή Γρηγόριο τον Δριμύ. Η Σκήτη ερημώθηκε λίγο πριν το 1353 από Τούρκους πειρατές.
Σε γράμμα του Πρώτου Καλλίστου, του 1476, γίνεται αναφορά στην ύπαρξη Σκήτης που υπάγεται στη Μονή και εγκαταβιούσαν εκεί εξαρτηματούχοι μοναχοί. Το 1509/1510 μαρτυρείται το Κελλίον της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, όπου ζούσε ο μετέπειτα επίσκοπος Ιερισού Συμεών (1514).
Σύμφωνα με τους βίους του οσίου Διονυσίου του εν Ολύμπω, γύρω στα 1520 αποσύρθηκε στη «σκήτη» της Μονής, όπου οικοδόμησε κελλί και τον ναό της Αγίας Τριάδος. Στη «σκήτη» επέστρεψε μετά από ταξίδι στα Ιεροσόλυμα και οικοδόμησε το ναό των Αγίων Πατέρων.
Τον 15ο και 16ο αιώνα υπήρχαν κελλιά πέριξ της Μονής, που υπάγονταν στην Σκήτη, όμως η λειτουργία τους ήταν άτυπη και εφήμερη. Πληροφορίες αντλούμε από τον Κώδικα των Κελλιών της Μονής, του 1707, όπου αναφέρονται συνολικά περί τα εικοσιπέντε κελλιά στην περιοχή της Μονής και στις Καρυές.
