Άμπελος βλαστάνουσα.

ΣΙΩΠΗΛΗ

ΣΙΩΠΗΛΗ

Γνωρίζουμε πως το Μοναστήρι ιδρύθηκε κοντά στο έτος 1000, αφιερωμένο μάλλον εξ᾽αρχής στους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο. Ωστόσο, παρά το ότι εδώ και περισσότερα από χίλια χρόνια ζει ως μια κυψέλη πνευματικής ζωής, άσκησης, δραστήριας μελέτης, συγγραφής και δημιουργίας με ακτινοβολία και επιρροή, η διαχρονική καταγραφή αυτής της ζωής είναι πολύ πιο ελλιπής από όσο θα περιμέναμε και θα επιθυμούσαμε, με αποτέλεσμα πολλές πτυχές της να αποσιωπώνται. Ο κυριότερος λόγος είναι η απώλεια κατά καιρούς και υπό άγνωστες συνθήκες του μεγαλύτερου μέρους του αρχείου όπου συγκεντρώνονται τα έγγραφα, συνδυασμένη μάλιστα με μια ασυνήθιστη απουσία αντιγράφων. Μπροστά στον ιστορικό που αγαπάει τις αφηγήσεις, η υπερχιλιόχρονη Ιερά Μονή Καρακάλλου στέκεται και θα στέκεται για πάντα σεμνή και λιγομίλητη.
Η Ιερά Μονή Καρακάλλου από νοτιοανατολικά.

ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΔΑΣΗ

ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΔΑΣΗ

Χαμηλά στην χερσόννησο του Άθω, μέσα στα δάση που καλύπτουν τους λόφους της ανατολικής ακτής, στέκεται η Ιερά Μονή Καρακάλλου. Παρουσία απρόσμενη και γαλήνια, σε ένα τοπίο που μοιάζει παρθένο. Ο προσκυνητής φτάνει από τις Καρυές είτε με αυτοκίνητο, είτε βαδίζοντας τρεις ώρες σε ένα εξαιρετικό μονοπάτι. Ο όμορφος πύργος και ο συμπαγής όγκος του συγκροτήματος πάνω σε μια προεξοχή της πλαγιάς, που υποστηρίζεται από αναλημματικούς τοίχους, δημιουργούν την πρώτη εντύπωση ενός μεσαιωνικού κάστρου. Τα ορατά οικοδομήματα βέβαια είναι υστερότερα, τα περισσότερα χτισμένα από τον 16ο ως τον 18ο αιώνα. Πόσο παλιά όμως είναι η ιστορία του Μοναστηριού;

Η Ιερά Μονή Καρακάλλου στην πλαγιά. Στο βάθος ο Άθως τυλιγμένος στα σύννεφα.

Λεπτομέρεια πόρτας καθολικού.

ΤΟ ΤΕΜΠΛΟ ΚΑΙ
ΤΑ ΑΛΛΑ ΞΥΛΟΓΛΥΠΤΑ

ΤΟ ΤΕΜΠΛΟ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΞΥΛΟΓΛΥΠΤΑ

Το σημερινό τέμπλο του καθολικού είναι ένα δείγμα ξυλογλυπτικής υψηλής ποιότητας του 18ου αιώνα, από ξύλο καρυδιάς, επιχρυσωμένο, με πλούσιο φυτικό διάκοσμο. Σύμφωνα με γραπτή μαρτυρία, μετά την κατασκευή του μεταφέρθηκε στη μονή το 1796, αφού καταβλήθηκαν 2.827 γρόσια. Ο μετέπειτα ηγούμενος Στέφανος Βιζυώτης στάλθηκε στην Κωνσταντινούπολη και αγόρασε το 1803 καθαρό χρυσό για την επιχρύσωση, ο οποίος κόστισε 2.000 γρόσια που διέθεσε ο Διονυσιάτης μοναχός Χατζή Αγγελάκης.
Το παλαιότερο τέμπλο, τμήματα του οποίου διατηρούνται πίσω από το νεότερο, είχε κατασκευαστεί το 1553 με δαπάνη του ηγεμόνα Αλέξανδρου Λεπουσνεάνου, λίγο μετά το κτίσιμο του ναού. Αυτό έγινε πρόσφατα γνωστό από επιγραφή που ανακαλύφθηκε επάνω σε μεταξωτή ταινία. Δείγμα της σπουδαίας τέχνης του παλαιού τέμπλου δίνουν δύο ζωγραφισμένα μέρη του που έχουν επίσης διατηρηθεί: ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος από τα λυπηρά, και ο μεγάλος Εσταυρωμένος.
Ο δεσποτικός θρόνος είναι επίσης σκαλισμένος σε ξύλο καρυδιάς και είναι αφιερωμένος στον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Φέρει ανάγλυφες τις παραστάσεις του Γενεσίου και της Αποτομής της κεφαλής του Προδρόμου, ενός αγγέλου με το ζυγό της δικαιοσύνης και δύο αμφιεσμένων διακόνων. Στο ερεισίνωτο (στήριγμα πλάτης), υπάρχει εικόνα του Προδρόμου του 15ου αιώνα.
Έργο εξαιρετικής τέχνης είναι και το προσκυνητάρι, με ελεφαντόδοντο και σεντέφι, που έχει τετράγωνο σχήμα, με κιονίσκους που στηρίζουν πέντε μικρούς τρούλους. Φέρει την χαρακτηριστική επιγραφή: Δέξε δῶρον Βαπτηστά· εὐτελοῦς Ἠσαΐου· ᾳψζ´[1707].
Τέσσερα ακόμη προσκυνητάρια στους δυτικούς κίονες, συγγενεύουν με το κιβώριο της Αγίας Τράπεζας. Όλα είναι επιχρυσωμένα ξυλόγλυπτα. Το κιβώριο είναι εσωτερικά ζωγραφισμένο κι έχει επιγραφή που το χρονολογεί ακριβώς: Νικοδίμου ὑεροδιακόνου και | σκευοφίλαξ ἔτος ᾳχπε´[1685].


Μέτρηση του ναού.

ΟΙ ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΟΙ ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΕΣ

Οι τοιχογραφίες του καθολικού είναι έργο του σπουδαίου Κρητικού ζωγράφου Τζώρτζη. Κύριο χαρακτηριστικό τους είναι το μεγάλο μέγεθος, τα ωραία πρόσωπα, η γαλήνη στην έκφραση των αγίων, η προσπάθεια απόδοσης της εσωτερικής πνευματικής τους ζωής. Μετά ωστόσο από προσεκτική θεώρηση των τοιχογραφιών, φαίνονται διαφορές στο σχέδιο και στο γενικότερο ύφος τους, που μάλλον οφείλεται στο ότι ο Τζώρτζης είχε έναν κύκλο μαθητών, οι οποίοι άφησαν τον προσωπικό χαρακτήρα τους στα τμήματα όπου εργάστηκαν.
Η ζωγραφική απλώνεται σε όλες τις επιφάνειες του ναού, από το ιερό βήμα ως τον νάρθηκα, και είναι χωρισμένη σε ζώνες. Η διάταξη των θεμάτων ακολουθεί το γνωστό εικονογραφικό πρόγραμμα, το οποίο συναντούμε κατά κανόνα σε βυζαντινούς και μεταβυζαντινούς ναούς.
Στο κέντρο του τρούλου βρίσκεται ο Παντοκράτορας, πλαισιωμένος από τα Ουράνια Τάγματα, την Θεοτόκο και τον Πρόδρομο. Χαμηλότερα, ανάμεσα στα παράθυρα του τυμπάνου, οι προφήτες και πιο κάτω, στα σφαιρικά τρίγωνα, οι τέσσερις Ευαγγελιστές.
Πιο χαμηλά, στα εσωράχια των τόξων, στα τεταρτοσφαίρια των πλαϊνών κογχών και στις δύο επόμενες ζώνες, ιστορούνται το Δωδεκάορτο και τα θαύματα του Χριστού. Στην κατώτερη ζώνη και στις κόγχες των δύο χορών απεικονίζονται ολόσωμοι μάρτυρες και Απόστολοι, στην βόρεια πλευρά οι πέντε μάρτυρες Ευστράτιος, Αυξέντιος, Ευγένιος, Μαρδάριος και Ορέστης, στην νότια η οικογένεια του ηγεμόνα Πέτρου, του κτήτορα. Τις επιφάνειες του δυτικού τοίχου επανδρώνουν ολόσωμοι ασκητές και στην αμέσως επόμενη ζώνη, πάνω από το υπέρθυρο και την κτητορική επικραφή, η Κοίμηση της Θεοτόκου.
Στο τεταρτοσφαίριο της κόγχης του ιερού βήματος εικονίζεται η Πλατυτέρα, ένθρονη, κρατώντας τον Χριστό, και πιο κάτω στον ημικύλινδρο η θεία Λειτουργία, με τους αγγέλους να λειτουργούν, και η Κοινωνία των Αποστόλων. Στην κατώτερη ζώνη οι συλλειτουργούντες Ιεράρχες, πλαισιώνουν την αγία Τράπεζα, βαστώντας ανοιχτά ειλητάρια με κείμενα. Δεξιά και αριστερά υπάρχουν σκηνές από την Παλαιά Διαθήκη.


e69d6038-2b28-4928-8f3c-6f840afc01f8

ΤΟ ΚΤΙΣΜΑ

ΤΟ ΚΤΙΣΜΑ

Επάνω γράφει “Δεῦρο, δείξω σοι τὸ κρῖμα τῆς πόρνης τῆς μεγάλης”, έλα να σου δείξω την κρίση της μεγάλης πόρνης. Και συνεχίζει κάτω: “Καὶ εἶδον γυναῖκα καθημένην ἐπὶ θηρίον κόκκινον γέμον ὀνόματα βλασφημίας, ἔχον κεφαλὰς ἑπτὰ καὶ κέρατα δέκα”, και είδα μια γυναίκα καθισμένη σε ένα κόκκινο θηρίο, γεμάτο με λέξεις βλασφημίας, που είχε επτά κεφάλια και δέκα κέρατα. Η μεγάλη πόρνη, που φαίνεται να ταυτίζεται με την Βαβυλώνα, υψώνει θριαμβευτικά μια κούπα γεμάτη από όλες τις βρωμιές. Κάτω, διάφοροι βασιλείς την κοιτούν με τα χέρια σε δέηση.

Άποψη της Μονής από την θάλασσα.

Η ΙΔΡΥΣΗ

Η ΙΔΡΥΣΗ

Η ίδρυση της Ιεράς Μονής Διονυσίου τοποθετείται χρονικά στο β´ μισό του 14ου αιώνα και οφείλεται στον όσιο Διονύσιο, ο οποίος καταγόταν από την Κορησσό της Καστοριάς. Αφού αρχικά μόνασε στην Ιερά Μονή Φιλοθέου, όπου ηγούμενος ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός του, Θεοδόσιος, ο όσιος ήρθε στη νότια πλευρά της χερσονήσου και ασκήτευσε στους πρόποδες του Μικρού Άθω. Ύστερα κατέβηκε χαμηλότερα, μαζί με τους μαθητές του, λόγω των ανέμων και του ψύχους, σε έναν επίπεδο τόπο, όπου έκτισε καλύβες και ναό αφιερωμένο στον Τίμιο Πρόδρομο και φύτεψε αμπέλι, το ονομαζόμενο «παλαιόστρεμμα». Καθώς ο αριθμός των μαθητών αυξανόταν διαρκώς, ο όσιος έχτισε κι άλλες καλύβες, δίπλα στον χείμαρρο «Δρουβανιστή» κι έναν δεύτερο ναό, που αφιέρωσε στην Θεοτόκο. Δημιουργήθηκε έτσι ένας ολόκληρος οικισμός από ασκητικές καλύβες, κάτω από την πνευματική καθοδήγηση του οσίου που, σε έγγραφο του Πρώτου του Αγίου Όρους, αποκαλείται «ηγούμενος των καλυβών».
Ο πετρώδης και έρημος τόπος ήταν κατάλληλος για άσκηση. Η αδελφότητα ωστόσο μετακινήθηκε στον βράχο όπου βρίσκεται πια το μοναστήρι, προκειμένου οι πατέρες να επιβιώσουν αλλά και ακολουθώντας τόσο το όραμα που είδε δύο φορές ο όσιος, μια φωτειλή στήλη επάνω στον παραθαλάσσιο βράχο, όσο και στην θαυμαστή προτροπή του ίδιου του Τιμίου Προδρόμου, του προστάτη τους.
Στην συνέχεια, με την μεσολάβηση του αδερφού του Θεοδοσίου, που είχε γίνει στο μεταξύ μητροπολίτης Τραπεζούντος, ο όσιος πέτυχε την έκδοση χρυσοβούλλου από τον αυτοκράτορα Αλέξιο Γ´ τον Κομνηνό το 1375. Αυτό είναι το κτητορικό χρυσόβουλλο, που σηματοδοτεί επίσημα την ίδρυση του μοναστηριού και τού εξασφαλίζει θεσμική παρουσία, υλική υποδομή και οικονομική επιβίωση, το οποίο φυλάσσεται ακόμη με προσοχή. Στην αρχή του εικονίζονται σε μικρογραφία ο αυτοκράτορας της Τραπεζούντας, Αλέξιος Γ´, και η σύζυγός του Θεοδώρα, κρατώντας μαζί το ίδιο το χρυσόβουλλο, τυλιγμένο, ευλογούμενοι από τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Έτσι ο όσιος Διονύσιος έχτισε την μονή, με υψηλή υποστήριξη αλλά και με πολλούς κόπους και θυσίες, ανάμεσα σε αλλεπάλληλες πειρατικές επιδρομές και φυσικές καταστροφές.
Στο χρυσόβουλλο ο αυτοκράτορας υπόσχεται να ανεγείρει ναό και κελλιά, να φέρει νερό και να χτίσει όλο το μοναστήρι, ζητώντας απλώς ως αντάλλαγμα να μνημονεύονται παντοτινά και αδιάκοπα ο ίδιος, η οικογένειά του και οι απόγονοί του σε όλες τις ακολουθίες, κάτι που τηρείται επιμελώς μέχρι σήμερα. Επίσης ζήτησε η μονή να ονομάζεται «του Μεγάλου Κομνηνού» και να δέχεται με ευχαρίστηση πολίτες της Τραπεζούντας, είτε ως επισκέπτες είτε ως μοναχούς. Χορήγησε στον όσιο για το χτίσιμο 100 σώμια (μονάδα βάρους, η οποία έγινε νόμισμα, που το 1340 αντιστοιχούσε σε 140 άσπρα), τα 50 θα τα λάμβανε αμέσως, τα υπόλοιπα εντός τριετίας, και όρισε ετήσια χορηγία από τον ίδιο και τους διαδόχους του προς το μοναστήρι 1000 κομνηνάτα, ώστε να μην διακοπούν οι οικοδομικές εργασίες.

αλυσοδεμενος

Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΥΡΕΙ
ΤΟΝ ΑΛΥΣΣΟΔΕΜΕΝΟ
ΣΑΤΑΝΑ ΚΑΙ Η
ΝΕΑ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ

Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΥΡΕΙ ΤΟΝ ΑΛΥΣΣΟΔΕΜΕΝΟ ΣΑΤΑΝΑ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ

Η αφήγηση ολοκληρώνεται με αυτές τις δύο σκηνές. Ένας άγγελος έχει δέσει πισθάγκωνα με κόκκινη αλυσίδα τον διάβολο και τον οδηγεί προς την σπηλιά της αβύσσου, όπου θα τον κλειδώσει με το κλειδί που κρατάει: “Καὶ εἶδον ἄγγελον καταβαίνοντα ἐκ τοῦ οὐ(ρα)νοῦ ἔχοντα τὴν κλεῖδα τῆς ἀβύσσου καὶ ἅλυσιν μεγάλην ἐπὶ τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ἐκράτησε τὸν δράκοντα τὸν ὄφιν τὸν ἀρχαῖον, ὃς ἐστι διάβολος καὶ ὁ σατανᾶς, καὶ ἔδησεν αυτὸν χίλια ἔτη.”Δίπλα η εικοστή πρώτη σκηνή, η τελευταία αυτής της αφήγησης, η παρουσίαση στην Ιωάννη της νέας Ιερουσαλήμ, να κατεβαίνει στολισμένη από τον ουρανό, μια γιορτή χαράς που σβήνει τις φρικτές εικόνες καταστροφής που προηγήθηκαν: “Καὶ ἐγὼ Ἰωάννης οἶδον τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν ἱερουσαλὴμ καινὴν καταβαίνουσαν ἀπὸ τοῦ Θ(εο)ῦ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἡτοιμασμένην ὡς νύμφην κεκοσμημένην τὼ ἀνδρὶ αὐτῆς”.

Η πτώση της Βαβυλώνος και η νίκη του ιππέα με το λευκό άλογο.

Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ
ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ ΚΑΙ
Η ΝΙΚΗ ΤΟΥ
ΙΠΠΕΑ ΜΕ ΤΟ
ΛΕΥΚΟ ΑΛΟΓΟ

Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ ΚΑΙ Η ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΙΠΠΕΑ ΜΕ ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΑΛΟΓΟ

Δεξιά, η πτώση της Βαβυλώνας, όπου ένας άγγελος πετώντας διακηρύσσει «ἔπεσεν, ἔπεσεν Βαβυλὼν ἡ πόλις ἡ μεγάλη»: η Βαβυλώνα φαίνεται τυλιγμένη στις φλόγες. Ένας δεύτερος άγγελος από κάτω του ρίχνει μια μεγάλη πέτρα στον Ευφράτη. Ο συσχετισμός των δύο αγγέλων και των πράξεών τους είναι ωραίο εύρημα και δίνει δύναμη στη σύνθεση. Κάτω ένας βασιλιάς και τέσσερις έμποροι θρηνούν την καταστροφή, σαφής δήλωση για το ποιον αφορά ένα τέτοιο πλήγμα “καὶ οἱ ἔμποροι αὐτῆς κλαίουσι, ὅτι τὸν γόμον αὐτῶν οὐδεὶς ἀγοράζει οὐκέτι”. Άριστερά βλέπουμε την αντιπαράθεση ανάμεσα σε δύο ομάδες ιππέων, που είναι ντυμένοι της μίας στα κόκκινα της άλλης στα λευκά. Ο επικεφαλής της λευκής ομάδας επιγράφεται ὁ “Λόγος τοῦ Θεοῦ”. Η λευκή ομάδα τρέπει σε φυγή την κόκκινη και την ρίχνει σε μια λίμνη από φωτιά και θειάφι και ένα σμήνος άσπρων πουλιών οδηγημένο από άγγελο, πέφτει να την αποτελειώσει. Χαμηλά, το κόκκινο επτακέφαλο θηρίο έχει ανατραπεί και κατακρημνίζεται, έχοντας δεχτεί το τελειωτικό χτύπημα από τον λευκό ιππέα.

πορνη

Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΡΝΗ
ΚΑΙ ΤΟ ΘΗΡΙΟ

Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΡΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΘΗΡΙΟ

Επάνω γράφει “Δεῦρο, δείξω σοι τὸ κρῖμα τῆς πόρνης τῆς μεγάλης”, έλα να σου δείξω την κρίση της μεγάλης πόρνης. Και συνεχίζει κάτω: “Καὶ εἶδον γυναῖκα καθημένην ἐπὶ θηρίον κόκκινον γέμον ὀνόματα βλασφημίας, ἔχον κεφαλὰς ἑπτὰ καὶ κέρατα δέκα”, και είδα μια γυναίκα καθισμένη σε ένα κόκκινο θηρίο, γεμάτο με λέξεις βλασφημίας, που είχε επτά κεφάλια και δέκα κέρατα. Η μεγάλη πόρνη, που φαίνεται να ταυτίζεται με την Βαβυλώνα, υψώνει θριαμβευτικά μια κούπα γεμάτη από όλες τις βρωμιές. Κάτω, διάφοροι βασιλείς την κοιτούν με τα χέρια σε δέηση.

7αα

ΟΙ ΕΠΤΑ ΑΓΓΕΛΟΙ
ΜΕ ΤΙΣ ΦΙΑΛΕΣ
ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ

ΟΙ ΕΠΤΑ ΑΓΓΕΛΟΙ ΜΕ ΤΙΣ ΦΙΑΛΕΣ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ

“Καὶ εἶδον σημεῖον ἐν τῷ οὐ(ρα)νῷ μέγα καὶ θαυμαστὸν ἀγγέλους ἑπτὰ ἔχοντας πληγὰς ἑπτὰ τὰς ἐσχάτας ὅτι ἐν αὐταῖς ἐτελἐσθη ὁ θυμὸς τοῦ Θεοῦ.” Επάνω οι επτά άγγελοι της κρίσεως αδειάζουν προς όλες τις κατευθύνσεις λεκάνες που περιέχουν την οργή του Θεού. Κάτω, ένα φτερωτό θηρίο ξερνά επάνω σε τρεις βασιλιάδες τρία ακάθαρτα πνεύματα με μορφή βατράχων.