Έως το 1078 η Μονή είχε οδηγηθεί σε σταδιακή παρακμή, χωρίς, παραταύτα, να εγκαταλειφθεί ποτέ, όπως συνέβη με δεκάδες άλλες Μονές. Αφετηρία για την ανάκαμψή της απετέλεσε η άφιξη κατά το έτος 1078 του μεγάλου δρουγγαρίου της βίγλας, Στεφάνου, με σκοπό να ασπασθεί το μοναχικό βίο. Ο Στέφανος, καταγόμενος από επιφανή οικογένεια των Αθηνών και διαθέτοντας σημαντική περιουσία, παρέλαβε από τον Πρώτο του Αγίου Όρους τη Μονή, δίνοντας μάλιστα ένα σεβαστό χρηματικό ποσό για τη συντήρηση του ναού του Πρωτάτου, και εγκαταστάθηκε σ’ αυτήν μαζί με τους τρείς ακολούθους του που τον συνόδευαν. Εκάρη σύντομα μοναχός, λαμβάνοντας το όνομα Συμεών και ταυτοχρόνως την προσωνυμία «ηγιασμένος», ανέλαβε την ηγουμενία της Μονής και επιδόθηκε σε σημαντικό ανακαινιστικό έργο της σχεδόν ερειπωμένης Μονής, γεγονός που τον κατέστησε νέο κτήτορά της.
