Η σελίδα του κώδικα 17 με το σημείωμα του καλλιγράφου Ισαάκ.

ΔΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ
ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ

ΔΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ

Ο ίδιος ο Ιάκωβος Μαλασπίνα εκθέτει τα γεγονότα με ακρίβεια, και με σαφώς φτωχότερη ορθογραφία, στο δικό του σημείωμα που ακολουθεί στο κάτω μέρος της σελίδας:
«εν ετη 7000 (1492)
το παρον ιερὸν ευαγγελιο ευρησκετε ηστας χηρ(ας)
ιακοβου του μαλασπινα το αγορασεν εν τη πο-
λη καὶ δια μνημοσινον του αυτου Ιακοβου και Γεοργίου
τον μακαρητο(ν) θελομεν ασφαλος να στ(ρ)αφη ης το
αγιο μοναστιριον και ήτις ενμποδισι ή βαστάξη το και δεν
το δοσι να εχη τας αρας το(ν) αγιο τρηακοσιο και οκτο θε-
οφορον πατερον και ηπο το αγιον ευπτα σινοδο(ν)
το αναθεμαν
+ ιάκοβος μαλασπίνας
ιηός αυτου Γεοργιος ν(υν) μακαρητης
(τ)ο παρον στελομεν το δια να εχου το μνημοσινον τους εἰς
την λειτουργίαν σας.»

Ανάγνωση και προσευχή.

ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΦΥΛΑΞΗ

ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΦΥΛΑΞΗ

Ο Ισαάκ βάζει τους μοναχούς και τους Αγίους Αποστόλους υπεύθυνους γα την φύλαξη του πολύτιμου βιβλίου που δωρίζει στην αδελφότητα, και απαγορεύει να χαριστεί, να πωληθεί, να ανταλλαχτεί ή να ιδιοποιηθεί κρυφά. Είναι συνήθεια στο Βυζάντιο ο δωρητής ενός βιβλίου να εφιστά στο τέλος την προσοχή στην ανάγκη διαφύλαξής του, συχνά με απειλές ἠ ακόμη και κατάρες. Ωστόσο, παρά τα μέτρα προφύλαξης που φρόντισε να λάβει ο γραφέας και δωρητής, το χειρόγραφο αφαιρέθηκε σε άγνωστη στιγμή και υπό άγνωστες συνθήκες από την βιβλιοθήκη του Μοναστηριού. Εντοπίστηκε όμως αργότερα, στην Πόλη, και ο άρχοντας Ιάκωβος Μαλασπίνας το αγόρασε το 1492 και το έστειλε πίσω στη Μονή, όπου ευτυχώς βρίσκεται ακόμη. Ένα δείγμα των σχέσεων που η Μονή συνέχισε να διατηρεί με εύπορους αριστοκράτες.